Niemandsland, het gedicht.
Mist, een wolk die lichtjes de grond omhelst,
Verbindt hemel en aarde, als een magisch geheel.
Reizend door de nevel, lijkt tijd stil te staan,
Betreed ik een alternatieve werkelijkheid, sereen en vaag.
Ik aanschouw het vormingsproces van de mist,
Waterdruppels condenseren en bevriezen als kristallen in de twist.
Een verstild landschap ontvouwt zich voor mijn ogen,
Terwijl ik mezelf ontdek, op hoge snelheid bewogen.
Van wereld naar wereld, vlieg ik heen en weer,
In niemandsland ben ik, voor even, geen heen en weer.
In de vervlogen tijd van mijn eigen realiteit,
Word ik geconfronteerd met verbintenissen, een nieuwheid.
Aanvaard het licht en omarm het donker,
Geweven in contradicties, ik fluister zacht, een vonker.
Het mistige gordijn onthult een nieuwe wereld, zo puur,
Een beeld dat mijn vorige horizon overstijgt, avontuur.