Mist is feitelijk een wolk die de grond lichtjes aanraakt
wat zij interpreteert als een verbintenis tussen twee werelden:
het hemelse en het aardse landschap.
Reizend door de mist, lijkt het net alsof de tijd eindelijk stil is,
en zo betreedt zij haar alternatieve werkelijkheid.
Zij kijkt bewust naar dat proces van mistvorming.
De waterdruppels die condenseren tot ze bevriezen tot ijssterren.
Een landschap die voor haar ogen langzaam verstilt,
terwijl ze op hoge snelheid onderweg is in haarzelf.
Zo vliegt ze van wereld naar wereld.
In niemandsland bevind ze zich, alleen
slechts even.
In de vervlogen tijd van haar realiteit,
werd zij werd geconfronteerd met een nieuwe verbintenis:
het aanvaarden van het licht naar het donker.
Verweven van deze contradicties,
schreeuwde zij zacht door dit mistige gordijn
welke met al zijn wrede contouren het beeld
wat zij eerder voor ogen had bedekt
Een nieuwe wereld tovert tevoorschijn,
dan hetgeen welke in haar verschiet lag.
